Tunay - Alaiza Micabalo

Panganay sa tatlong makakapatid, ang labing pitong taong gulang na si Consya. Siya ay nagmula sa isang masaya at buong pamilya na nakatira sa isang bayan sa Patag, Manticao. Ang pamilya Reyes ay isa sa mga pamilyang tinitingala sapagkat na sa kanila na ang lahat. Hindi nga sila gaano kayaman ngunit sagana ang pamilya sa pag aaruga at pagmamahal galing sa kanilang mga magulang. Kung baga, walang mahihingi pa ang mga anak at kontento na sila sa buhay. Si Consya ay nag-aaral sa kolehiyo at ang kangyang dalawang kapatid ay nasa high school pa. Pursigido sa pag-aaral si Consya sa medisina dahil balang araw gusto niya maging doktor katulad ng kanyang ama. Ang kanyang ama ay nag tatrabaho sa isang sikat na hospital sa kanilang baryo habang ang kanyang ina ay nasa bahay lamang at nag-babantay sa kanilang sari-sari store.

Umaga ng magising si Consya, ay naghanda na siya upang pumasok sa paaralan. Pagkatapos ay bumaba na siya galing sa kanyang kwarto. Batid niyang tulog ang kanyang ina kayat siya na ang naghanda ng kanilang agahan. Pagkaraan ng ilang minuto ay bumaba ang kanyang dalawang kapatid at sabay silang nag-agahan.
"Magandang umaga kyla" bati ni Consya sa kanyang bunsong kapatid. "Magandang umaga ate, na saan po nga pala si nanay?" Tanong ni Kyla. "Hindi pa siya bumababa eh, baka napuyat sa bagbabantay ng tindahan kahapon. Hala sya, bilisan ninyu riyan at mahuhuli na tayo sa klase. "Okay po" sagot ng kanyang dalawang nakababatang kapatid.

Pagkatapos maglinis ng pinagkainan ay sabay sabay na lumabas si Consya at kanyang kapatid upang pumasok. Nadatnan nila ang pagdating ng kanilang ama. Nagmano sila at binati ang kanilang ama.  "Magandabg araw po itay, bakit ngayon lang po kayo dumating? Busy na naman po ba sa hospital?" Tanong ni Consya. "Oo anak eh. Pumunta na kayo nga paaralan at baka malate na kayo" sagot ng kanilang ama. "Cge po paalam". Napansin ni Consya na palaging nahuhuli ng uwi ang kanyang ama galing hospital at nawawalan na ng oras sa kanila, ngunit binalewala nalang niya iyon.

Pagkatapos ng klase ni Consya ay nagyaya ang kanyang barkada na gumala dahil birthday ng isa sa kanila, maaga pa naman ay pumayag si Consya. Pamunta sila sa isang restaurant at doon kumain. Habang nag-uusap sila ng kanyang mga barkada ay nahagilap ni ang isang pamilyar na mukha. At laking gulat nalang niya ng makitang iyon ang kanyang ama na may kahalikan isang dalaga sa isang sulok ng restaurant. Kilala niya ang babae, ito ay isa sa mga nurse nga hospital na pinag tatrabahoan ng kanyang ama. Hindi alam ni Consya ang gagawin at litong-lito siya. Hindi siya nakapaniwala sa nakikita at hindi ni alam ang gagawin. Kaya't napagpasyahan nalang niyang umuwi. "Mauna na ako Stayce parang masakit ang aking ulo at tsaka gumagabi na rin" malumay na paalam ni Consya sa kanyang kaibigan.

Pa-uwi at hindi parin mapalagay si Consya sa nakita niya kanina. Maiiyak na siya habang nakasakay sa jepp. Mahal na mahal niya ang kanyang ama at ayaw niyang sabihin sa kanyang ina ang nakita niya. Sakit, galit at panghihinayang ang kanyang nadarama tungo sa kanyang ama. Dulot ng malalim na pag-iisip hindi niya namalayan na nakarating na siya sa kanyang bahay. Pagbukas niya ng pintuan ay nakangiting mukha ng kanyang ina ang sumalubong sa kanyan. "Anak! Kumusta? Pasensya kana ha? Matagal akong gumising kanina, napuyat lang kaka antay sa iyong ama, pero babawi ako pinaghandaan ko kayo ng masarap na hapunan, halikana at sabay na tayong kumain" anyaya ng kanyang ina. Ngunit binalewala ito ni Consya bagkos ay nagtanong siya sa kanyang ina "Nasaan po si tatay?". Bumagsak ang ngiti ng kanyang ina at sumagot ng "wala pa anak". Tama nga ang hinala ni Consya. At dahil doon umakyat siya at hindi na naghapunan.

Hindi namalayan ni Consya na nakatulog siya habang gumagawa ng mga takdang aralin. Nagising nalang siya  sa isang malakas na sigawan sa labas ng kanyang silid. dali-daling lumabas si Consha sa kanyang silid at sa unang pagkakataon nadatnan niya na nag-aaway ang kangyang ina at ama sa may sala. "Nay, Tay, ano ang nangtayari at nag-aaway kayo?" Sigaw ni Consha ng mangiyak-ngiyak.
"Itong nanay mo kasi anak kung ano-anong binibintang sa akin, eh walang alam yan! Sa bahay nalang nga parati at wala pang ginawang iba kundi ang mangbintang!" Galit na sabi ng kanyang ama. "Ako? Walang alam? kailang ka pa naging ganyan magsalita sa akin? Simula nong makipag talik ka doon sa dalaga mong maharot?!" muntik ng masampal ng kanyang ama ang kanyang ina dahil sa mga katagang binitawan nito ngunit napigilan ni Consha. "Nay Tay! Ano ba! Nakikinig ang mga kapatid ko, ma awa naman kayo sa amin" mangiyak-ngiyak na sabi ni Consha. Ngunit walang madaling umalis at iniwan sila ng kanyang ama doon na umuiiyak sa sala. Naki-usap si Consha sa kanyang ama na manatili ngunit parang bingi at walang paki nalang ito.

Kasama ng kanyang mga kapatid, pinuntahan nila ang kanilang ina sa sulok na umiiyak at niyakap. "Mga anak, pasensyahan ninyo ang inyung ama at ang pamilya natin, di bali na kung wala na siya, mamahalin ko kayo ng buo at walang pagkukulang at lagi ninyong tandaan na ang tutuong pag-ibig ay hindi lang mga ngiti sa masasayang panahon ngunit ito rin ay mga luha sa sa masasakit na salita" tugon nga kanyang ina. Sa mga panahong iyon l, napagtanto ni Consha na ang pagmamahal ay may dulot na saya at sakit at kahina anumang mangyari, tunay abg pag-ibig ng kanyang ina sa kanila at ganuon din ang pagmamahal nito sa kanilang pamilya. Marahil marami pang oras ang kinakailangan upang naghilom ang sigat sa kanilang nga puso basta't kasama nilang ang isat-isa, balang araw ay makakamit nilang ang kapatawaran sa isat-isa.